Σαν έτοιμη από καιρό, η Σοφία Σακοράφα ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα τη συνεργασία της με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι σας οδήγησε στη συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ;
Ζούμε τις συνέπειες ενός ανελέητου οικονομικού πολέμου, που έχει στόχο το λαό μας. Σε ανάλογες ιστορικές στιγμές, ο ελληνικός λαός αντιστάθηκε, μέσα από τη συγκρότηση ενός μετώπου με χαρακτηριστικά κοινωνικοαπελευθερωτικά και εθνικοανεξαρτησιακά. Η θέση μου αυτή συναντιέται με την πολιτική απόφαση της πανελλαδικής συνδιάσκεψης του ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη συγκρότησης ενός συνασπισμού εξουσίας, με άμεσο πολιτικό στόχο τον ανυποχώρητο αγώνα για την ήττα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.
Η πολιτική συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την απαρχή ευρύτατων διεργασιών στο χώρο της αριστεράς, αλλά και στη βάση του ΠΑΣΟΚ, με ζητούμενο τη συγκρότηση ενός ισχυρού αντιμνημονιακού και ανατρεπτικού πόλου, που με αξιώσεις θα αποτελέσει το αντίπαλο δέος του μνημονιακού πόλου, όπως αυτός εκφράζεται μέσα από την κυβέρνηση Παπαδήμου. Μια κυβέρνηση εξαιρετικά επικίνδυνη, που απειλεί ευθέως την οντότητά μας ως λαού και ως ελεύθερης χώρας.
Κάποιοι στο ΠΑΣΟΚ είπαν ότι θα έπρεπε να μείνετε εκεί και να αγωνιστείτε.
Εντός ΠΑΣΟΚ έχω δώσει πολλές μάχες. Σε επίπεδο αυτοδιοίκησης, αλλά και στο επίπεδο της κεντρικής πολιτικής σκηνής. Τούτη όμως είναι η στιγμή των μεγάλων διαχωριστικών γραμμών. Το σημερινό ΠΑΣΟΚ αποτελεί κλειστό μηχανισμό εξουσίας και εξυπηρέτησης συμφερόντων, ένα σκληρό μηχανισμό με απολύτως ξεκάθαρο ιδεολογικό στίγμα, αυτό του άκρατου
νεοφιλελευθερισμού. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται εκτός ΠΑΣΟΚ. Οποιαδήποτε περαιτέρω παραμονή μου θα νομιμοποιούσε με τον πιο επικίνδυνο τρόπο πολιτικές και πρακτικές, που είναι σε απόλυτη αναντιστοιχία με την ταυτότητα ενός σοσιαλιστικού κινήματος και το συμφέρον του ελληνικού λαού. Βρίσκομαι απολύτως συνειδητά εκτός ΠΑΣΟΚ ακριβώς για να αποκατασταθούν αξίες και οράματα που γεννήθηκαν εντός ΠΑΣΟΚ.
Μπορεί η αριστερά να καταθέσει πρόταση εξουσίας για έξοδο από την κρίση, χωρίς να διαλυθεί η κοινωνία;
Η άμεση απαλλαγή από το μνημόνιο, η επιθετική επαναδιαπραγμάτευση και η ταυτόχρονη άρνηση του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ως απεχθούς, η κοινωνικοποίηση του τραπεζικού τομέα, η εφαρμογή ενός εναλλακτικού αναπτυξιακού σχεδίου, με πρώτο και άμεσο στόχο την παραγωγική ανασυγκρότηση, η αναδιανομή του πλούτου, η διασφάλιση των δημόσιων αγαθών, αποτελούν τους πυλώνες αυτού του συνασπισμού εξουσίας.
Δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας: αυτός της μνημονιακής βαρβαρότητας, ο οποίος διασώζει το χρηματοπιστωτικό σύστημα και εξοντώνει το λαό, και ο δρόμος που καταρχήν περιορίζει την απόλυτη κυριαρχία του κεφαλαίου και ισχυροποιεί σημαντικά την κοινωνική, οικονομική και πολιτική θέση του λαού μας. Αυτός ο δεύτερος δρόμος είναι η ευθύνη της αριστεράς και δεν τολμώ να σκεφτώ ποιο θα είναι το κόστος εάν την αποποιηθεί.
Θέλει να κυβερνήσει η αριστερά ή φοβάται;
Θυμάμαι τον Σλαβόι Ζιζέκ στη διάλεξη που έκανε πριν από μήνες στο Πολυτεχνείο. Είπε λοιπόν τότε ότι πρέπει να θέσουμε ένα ψυχαναλυτικού τύπου ερώτημα στους εαυτούς μας: Θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε; Και το εξειδικεύω στο ερώτημά σας. Θέλουμε πραγματικά να ανατρέψουμε τη σημερινή κατάσταση ή θα περιμένουμε μεταφυσικά την επανάσταση ως Δευτέρα Παρουσία; Θέλουμε ν' ανατρέψουμε τη σημερινή βαρβαρότητα ή θα επιτρέψουμε στις διαφορές μας να αναδειχθούν πιο σημαντικές από το στόχο της ανατροπής;
Κάποιοι έχουμε κάνει τις επιλογές μας, μόνο που η πολιτική και ιστορική συγκυρία απαιτεί απαντήσεις από όλους, τώρα. Επαναλαμβάνω ότι ο πολυπόθητος κοινωνικός μετασχηματισμός είναι αδύνατος χωρίς την ισχυρότερη κοινωνική, οικονομική και πολιτική παρουσία του λαού μας. Αυτή η ανάγνωση μας υποχρεώνει να ανέβουμε στη σκηνή και να γίνουμε οι πρωταγωνιστές της ζωής μας. Μία απαραίτητη πράξη αυτής της συνολικής αντίληψης, ειδικά στις παρούσες συνθήκες, είναι σαφώς και η ανάληψη της ευθύνης για τη διακυβέρνηση της χώρας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου